Regelmatig kom ik voor een kennismakingsgesprek bij cliënten die dachten “effe de schuldsanering in te gaan” maar gedesillusioneerd naar huis zijn gestuurd met het advies om contact op te nemen met een bewindvoerder of erger nog volledig afgewezen worden.

Schuldhulpverlening en schuldsanering zijn prachtige instrumenten om burgers te bevrijden van een levenslange achtervolging door schuldeisers. Maar net als iedereen in deze branche, kan er niet getoverd worden en verdwijnen schulden niet “effe” als sneeuw voor de zon maar gelden er strenge voorwaarden en regels. Continue Reading…

Uit harde feiten en nieuwe cijfers blijkt dat de schuldenproblematiek steeds complexer wordt en de schuldenlast steeds hoger is op het moment dat mensen zich melden bij de hulpverlening. Nog altijd ligt er een groot taboe op schulden of financiële problematiek in zijn algemeen. Vroeg-signalering is zo belangrijk, immers wil men de put niet dempen als het kalf al verdronken is.

Zeker nu de feestmaand voor de deur staat, gun je een ieder toch een zorgeloze toekomst zonder stress en financiële problemen. Continue Reading…

Iedere ouder wil het beste voor zijn kind(eren). Regelmatig kom ik bij gezinnen met grote financiële problemen. Bezuinigingen zijn bespreekbaar om het evenwicht te herstellen tussen inkomsten en uitgaven mits… het niet ten koste gaat van de kinderen. Dochterlief móet blijven hockeyen, paardrijden en naar vioolles en de nieuwe Iphone 7 mag haar niet worden ontzien, terwijl de ouders diep in de schulden zitten en de woning mogelijkerwijs in de verkoop zal moeten. Continue Reading…

Na een hele lange wachttijd eindelijk op gesprek mogen komen bij de rechtbank en benoemd als professioneel bewindvoerder! Regelmatig zijn er cliënten waarbij het wenselijk en/of noodzakelijk is om zijn/haar financiën te beschermen door middel van een maatregel die verder gaat dan budgetcoaching of – beheer. Daarbij is het naar mijn mening belangrijk om het maximaal mogelijke uit de mens en de situatie te halen en betrokken te zijn bij mens en maatschappij. Dit begint m.i. bij aandacht voor de klant en het onderzoeken wat de reden(en) zou(den) kunnen zijn voor de problematiek. Veelal liggen de oorzaken op een dieper vlak dan logisch is of voor de hand liggend. Dat biedt mij de mogelijkheid om maatwerk te verrichten en eveneens inzicht voor mijn cliënten om te leren hoe de eventuele problemen (gezamenlijk) aan te pakken. Als dat besef er is, kan een plan gemaakt worden en gewerkt worden aan het bereiken van financiële en emotionele stabiliteit om rust te creëren. En of dat ‘instrument’ nu budgetcoaching, beheer of bewindvoering heet, de persoonlijk aanpak blijft hetzelfde al zijn er natuurlijk wel een aantal verschillen in de uitvoering c.q. wettelijke regelgeving dienomtrent.

Enige maanden geleden werd ik door een gemeente benaderd om de financiële situatie van een inwoner van die stad in kaart te brengen omdat men zich grote zorgen maakte om de desbetreffende heer. Alles was al geprobeerd; gemeentelijke schuldhulpverlening, bewindvoering, coaching en reclassering maar iedere poging mislukte binnen korte tijd en leidde tot meer frustratie en agressie bij cliënt en meer schulden, waardoor de kans op recidive steeds groter werd. Deze man van middelbare leeftijd is opgevoed door grootouders die, zoals hij zelf zegt, nooit hebben afgerekend bij de supermarkt waardoor hij stelen en andere strafrechtelijke acties met de paplepel ingegoten heeft gekregen en hierdoor zelf ook veelvuldig in aanraking is gekomen met justitie. Daarnaast heeft hij zolang hij zich kan herinneren al een bijstandsuitkering, heeft een fysieke beperking waardoor reguliere arbeid onmogelijk is, heeft hij al sinds zijn 16^e non-stop geblowd en zijn door gebrek aan inzicht en ondersteuning al jarenlang schulden opgebouwd bij meerdere instanties. Door de hele situatie zat hij ook gekluisterd aan huis.

Uit de gesprekken blijkt dat cliënt met name boos is omdat er geen aandacht was voor zijn problematiek, zijn persoon. Er werd gekeken naar cijfertjes en papieren maar verzuimd werd om te onderzoeken wat de oorzaak was van de (financiële) situatie en werd hij niet betrokken bij het proces, waardoor puur gekeken werd naar de maandelijkse vaste lasten en de betaling daarvan maar schulden onafgelost bleven omdat hij officieel geen afloscapaciteit had vanuit zijn bijstandsuitkering. Met als gevolg de bekende vervelende brieven en telefoontjes van opdringerige schuldeisers en incassobureaus, hetgeen natuurlijk averechts werkte bij een type zoals meneer. Door aandacht te geven aan de klant, écht naar hem te luisteren, blijkt dat hij juist een enorm verantwoordelijkheidsgevoel heeft. Hij wil persé niet in de schuldsanering noch naar de instantie voor gemeentelijke schuldhulpverlening maar zelf zijn opgebouwde schulden aflossen, dit zelfs uit zijn zogenaamde vrij te laten bedrag!

Er is een plan van aanpak gemaakt waarbij tevens flankerende hulp is ingeschakeld in de zin van een liefdevolle zorgverleenster die hem dagelijks helpt met boodschappen, koken, doktersbezoeken en hem regelmatig ook even meeneemt naar de stad of een leuke activiteit zodat hij uit zijn isolement komt. Daarnaast heeft hij sinds kort een scootmobiel via de gemeente gekregen zodat hij weer mobiel is. En uiteraard heb ik zijn financiële situatie in kaart gebracht, regelingen getroffen met alle schuldeisers en een strak budgetplan opgesteld. Daarbij is het passen en meten geweest en moest cliënt nadat er onverwacht toch nog een onbekende schuld boven water kwam, de broekriem nog strakker aantrekken. Als dan onverhoopt een schuldeiser een rekening blijkt te zijn vergeten mee te nemen in de regeling omdat deze nog ergens in een werkvoorraad zat, beangstigt me even het gevoel dat het plan alsnog mislukt. Maar gelukkig zijn er bij de grote, bekende gerechtsdeurwaarders ook vriendelijke medewerkers die wél begrip hebben voor de situatie van cliënten en het verantwoordelijkheidsgevoel van schuldenaren ‘belonen’ door de regeling simpelweg iets langer te laten lopen in plaats van een ondraaglijk aflosbedrag op te leggen.

Inmiddels zijn we 5 maanden verder en is al ruim 15% van zijn schuld afgelost. Een topprestatie voor iemand die slechts € 924,- uitkering per maand heeft en daar zijn vaste lasten (huur, gas, water, electrisch, ziektekostenverzekering, televisie en telefoon), huishoudgeld én zijn aflossingen van ruim € 200,- per maand van betaalt. En niet te vergeten de verzorging van zijn trouwe, lieve viervoeter! Daarnaast – en dat is uiteindelijk nog belangrijker – zit meneer zoveel beter in zijn vel; hij is na 36 jaar drugsgebruik nu clean, ziet er goed uit, is vrolijk en kijkt met vertrouwen naar de toekomst. Hij kent zijn valkuilen en belt mij keurig op als er een vervelende brief is gekomen van een schuldeiser met het verzoek of ik ze wil bellen omdat hij weet dat hij boos wordt als er iets onprettigs wordt gezegd. Ook krijgt hij zijn leefgeld per week en niet per maand. Dat is zelfreflectie.

Ik heb hem zojuist gevraagd of ik dit artikel mocht plaatsen en hij is zo positief en goed bezig, dat ik plaatsvervangend super trots op hem ben. 50 Jaar en je leven en financiën zo over een andere boeg te gooien, dat verdient RESPECT!

Al met al blijkt dat welke maatregel er ook wordt getroffen, of het nu budgetcoaching, beheer of bewindvoering is, het van essentieel belang is om échte aandacht te schenken aan de cliënt en die niet uit het oog te verliezen. Dan kan er met de cliënt tot een oplossing worden gekomen en kan er rust worden gecreëerd. (Helaas is het niet altijd zo dat de klant zijn hele schuld kan aflossen, hoe bereidwillig hij/zij ook is maar een oplossing kan soms ook zijn om tot het maximaal mogelijke te komen en hem/haar te ontzorgen).

De laatste tijd kom ik steeds vaker in contact met mensen die door een combinatie van oorzaken kampen met problematische schulden. Een schuld is problematisch als hij binnen 3 jaar niet meer kan worden afgelost uit de afloscapaciteit (= het bedrag dat iemand volgens bepaalde formules maximaal kan inzetten ter aflossing van zijn schulden), hetzij omdat er te weinig inkomsten zijn ten opzichte van de maandelijkse vaste lasten, hetzij omdat de totale schuld té hoog is geworden om dit zelfstandig volledig af te lossen.

Continue Reading…

De laatste tijd is het bijna aan de orde van de dag, massa-ontslagen door faillissement van grote bedrijven als V&D, Unlimited Sports Group (USG), Macintosh, Halfords, BAS groep en vele anderen maar ook re-organisaties bij grote bedrijven waaronder banken en verzekeringsbedrijven waarbij duizenden mensen hun baan kwijt raken. Wie heeft niet iemand in zijn vrienden- of familiekring die slachtoffer is geworden? Het ontslag valt de meesten vaak koud op hun dak: het ene moment heb je een leuke job waar je hele ziel en zaligheid inlegt en het volgende moment zit je werkloos thuis. Soms tientallen jaren volle inzet voor de werkgever en wat nu…?

Al deze mensen zullen zich moeten melden bij het UWV om in aanmerking te komen voor een WW-uitkering want gelukkig hebben we in Nederland een financieel vangnet. Echter realiseert niet iedereen zich wat de huidige consequenties zijn. Menigeen leeft in de veronderstelling dat hij/zij in ieder geval 70% van zijn laatstverdiende salaris zal ontvangen, echter krijgt een groot gedeelte van de ex-werknemers met een voorheen goedbetaalde baan hier een nieuwe tegenslag te verwerken. Immers is de WW-uitkering is gekoppeld aan een maximumloon, te weten € 200,- bruto per dag. Dit impliceert dat je na 2 maanden dus ‘maar’ € 140,- bruto per dag ontvangt al was je salaris vele malen hoger. Kortom, iemand die voorheen een inkomen van € 5.000,- bruto per maand genoot, ontvangt nu geen € 3.500,- maar € 2.800,- per maand (de eerste twee maanden krijgt men 75% van het maximale maandloon, derhalve € 3000,-bruto). Dus hoeveel je ook verdiend hebt voor je ontslag en hoeveel je ook hebt afgedragen aan loonbelasting en sociale premies gedurende al die jaren, het maakt helemaal niets uit want je krijgt na een gedwongen ontslag maximaal een modaal inkomen.

Naast de emotionele problemen die dit veelal met zich meebrengt, ontstaat ook een financieel probleem. Immers velen zullen hun levensstijl hebben gebaseerd op hun voormalig (hoge) inkomen. Hypotheeklasten, langlopende overeenkomsten, gewenning aan bepaalde zaken en een navenant uitgavenpatroon. Huizen zijn niet terstond te verkopen, langdurige contracten niet boetevrij te beëindigen maar klaarblijkelijk biedt in deze een inkomen en bijbehorend uitgavenpatroon in het verleden geen enkele garantie voor de toekomst. Men zal zijn uitgaven moeten afstemmen op zijn nieuwe inkomen, onderwijl solliciterend al wetende dat de gemiddelde inkomens thans tientallen procenten lager liggen.

Daarnaast nog het feit dat sinds 2016 de maximale duur van een WW-uitkering is aangepast. Daar waar deze voorheen 38 maanden was, wordt deze de komende jaren teruggebracht tot maximaal 24 maanden, naast de overige aanpassingen in de wet. Klaarblijkelijk vindt men in Den Haag 2 jaar voldoende om je leven weer op de rit te krijgen, opleidingen te volgen, te solliciteren en weer een andere goedbetaalde baan te krijgen ongeacht je leeftijd.

Hoe moeilijk deze aanpassing blijkt te zijn, merk in regelmatig in praktijk. Het is veelal geen onwil van cliënten om hun uitgaven aan te passen aan de nieuwe situatie maar je huis verkoop je in de huidige markt nou eenmaal niet van vandaag op morgen. Daarnaast betekent een wijziging van het uitgavenpatroon, ook een verandering in de denkwereld en gedrag.

Echter merk ik in praktijk de discrepantie tussen ontslag c.q. werkloosheid en echtscheiding. En nu ik ben gestart met de opleiding echtscheidingscoach en me verder verdiep in deze materie, wordt de ongelijkheid pijnlijk duidelijker.

Na een echtscheiding blijven ouders allebei verplicht om in het levensonderhoud van kinderen te voorzien totdat zij 21 jaar zijn geworden (eventueel aangepast als het kind inmiddels zelf werkt). Ieder van de ex-partners moet pro rato naar draagkracht bijdragen in het levensonderhoud van de kinderen. De ouder die dus het meeste geld verdient, betaalt logischerwijs de meeste kosten voor de kinderen. So far so good. Maar daarnaast dient er ook nog vaak partneralimentatie te worden betaald door de meestverdienende partner aan de minstverdienende ex-partner. In tegenstelling tot ontslag moet de levensstijl van de minstverdienende ex-partner zo veel mogelijk doorgezet kunnen worden, ongeacht de oorzaak van de scheiding (sinds 1971 speelt overspel geen rol van betekenis meer bij echtscheiding en/of partneralimentatie). En dat maar liefst 12 jaar lang.

Deze regeling stamt nog uit de prehistorie toen een vrouw werd gezien als bezit van de man. Op het moment dat de ex-vrouw een nieuwe partner krijgt, stopt de partneralimentatie, kennelijk vanuit dezelfde bekrompen gedachte en redenering dat de nieuwe partner dan wel voor de ex-partner gaat zorgen. Zo ouderwets in deze geëmancipeerde maatschappij waarin latten algemeen geaccepteerd is en de ex-vrouwen (99% van de alimentatiebetalers is man) hun alimentatie heerlijk blijven ontvangen.

Natuurlijk is het reëel om de ex-partner enige tijd te geven om te wennen aan de nieuwe situatie en levensstijl, uitgavenpatroon en gedrag aan te passen aan de nieuwe werkelijkheid. Maar de vraag is hoeveel dat mag kosten en hoe lang dat mag duren?

Klaarblijkelijk vinden wij het normaal dat iemand die jarenlang keihard heeft geploeterd en een riant salaris heeft verdiend na een gedwongen ontslag per direct terug wordt gezet op een maximaal modaal inkomen en binnenkort maar 24 maanden de tijd krijgt om het leven opnieuw in te richten, een baan te zoeken voordat hij/zij terugvalt naar bijstandsniveau. De levensstijl van het verleden biedt geen enkele garantie voor de toekomst.

Thans blijkt dat een grote meerderheid van de Nederlanders (77%) de maximale duur van partneralimentatie te lang vindt en is men van mening dat dit uiterlijk 5 jaar, of zelfs nog korter, zou moeten zijn. Hiertoe zijn reeds meerdere voorstellen ingediend in de Kamer. Maar waarom die eeuwigdurende discussies over de duur en hoogte van de partneralimentatie als we bij werkloosheid vinden dat 2 jaar voldoende moet zijn om je leven financieel te repareren? Dit is meten met 2 maten! Dit geeft weer eens aan hoe krom ons recht is…

Uiteraard mogen kinderen nimmer de dupe worden van een echtscheiding maar in privé leven als praktijk merk ik dat kinderen meer last hebben van de strubbelingen tussen beide ouders over financiën dan aanpassingen in het hieruit voortvloeiende uitgavenpatroon. Bij werkloosheid zullen kinderen immers ook geconfronteerd worden met de financiële gevolgen. Zij zijn vele malen flexibeler dan hun alimentatie-ontvangende ouders!